Vanaf 2013 heb ik ruim drie jaar gewoond in woongemeenschap de Wonne in Enschede. Dit was in een tumultueuze periode in mijn leven. In de Wonne heb ik rust gevonden en – zoals het daar de bedoeling is – ben ik na een poos weer verder gegaan. En nu woon ik al weer 9 jaar in Hengelo. Maar de Wonne is nog steeds bij mij in beeld als een heel bijzondere plek. En ik ben bij hen ook nog niet vergeten. Vandaag was er een inspirerende bijeenkomst met een aantal betrokkenen om na te denken over de toekomst van de Wonne. Ik vond het fijn om daarvoor uitgenodigd te zijn en om er bij te zijn. Ik ben weer naar huis gegaan met een hoop stof tot nadenken. De Wonne is met name op zoek naar nieuwe kerngroepleden. Als je hier meer over wilt weten bezoek vooral de website even of neem contact op om te horen wat de Wonne precies doet.
Naar aanleiding van een artikel in Trouw waarin ik zoveel herkende heb ik een lezersreactie ingestuurd die vandaag in de krant stond. Het was een reactie op dit artikel in Trouw.
Al eerder heb ik hier op X al over geschreven:
Even een klaagtweet over @passendlezen. De 91-jarige meneer waarvoor ik mantelzorg is al maanden van slag en zeer verdrietig dat jullie hem niet meer iedere dag de krant in XML formaat mailen. Meneer is niet in staat – hoezeer jullie ook aangeven dat het allemaal makkelijk is –
Een lied dat al een groot deel van mijn leven met me meereist. Dit lied dat bekend is vanuit de internationale christelijke oecumenische kloostergemeenschap in Taizé.
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft.
Ik werd er voor het eerst door geraakt toen Jolanda en ik rond 1998 betrokken waren bij de stiltemomenten in de (later door brand verwoeste) Moeder Teresakerk in Hengelo. In het jachtige leven was er tijdens de koopavonden een mogelijkheid om even aan de drukte te ontsnappen in een eenvoudige viering. Er werden een paar Taizéliederen gezongen, een schriftlezing, een lang moment van stilte en het bidden van het avondgebed van Maarten Luther.
Heer, blijf bij ons, want het is avond en de nacht zal komen. Blijf bij ons en bij uw ganse Kerk aan de avond van de dag, aan de avond van het leven, aan de avond van de wereld.
Blijf bij ons met uw genade en goedheid, met uw troost en zegen, met uw woord en sacrament.
Blijf bij ons wanneer over ons komt de nacht van beproeving en van angst, de nacht van twijfel en aanvechting, de nacht van de strenge, bittere dood.
Blijf bij ons in leven en in sterven, in tijd en eeuwigheid.
Amen.
Door deze diensten is ook mijn vriendschap onstaan met emeritus studentenpastor, schrijver en kunstenaar Jan de Jongh (1932). Als je iets wilt weten over het maken van een liturgie, of bijvoorbeeld over symbolen, gebruiken of rituelen in de kerk, dan ben je bij hem aan het juiste adres.
In latere jaren kwam het lied met regelmaat terug in de vieringen in aanloop naar Pasen en in de nachtwake in de Paasnacht. Dit was in de Bethelkerk in Hengelo. De Protestanse gemeente huist tegenwoordig in de Waterstaatskerk.
Tijdens en na mijn scheiding in 2015 heb ik een aantal jaren gewoond in Woongemeenschap De Wonne in Enschede. Een heel goede plek voor iemand die net als ik even op adem moet komen. In de Wonne werd een aantal gebruiken uit het kloosterleven aangehouden met gebedsmomenten in de ochtend en ‘s avonds. Vaak sloot ik hier in de avond bij aan. Ook hier een heel eenvoudige opzet. Er waren multomappen met verschillende liederen waar we iedere avond een keuze uit maakten. Vaak werd een aantal malen ‘Als alles duister is’ gezongen. Maar ook in deze viering was het de stilte die heel belangrijk was.
Op andere momenten, vooral wanneer iemand onheil overkomt, is dit lied het eerste dat in mijn gedachten komt. Het geeft me woorden op een moment dat ik zelf geen woorden kan vinden.
En dan vanmorgen. Aan het begin van de dienst in Mozaiek0548 werd het donker in de zaal. Totdat de drie Adventskaarsen werden aangestoken. En ondertussen werd ‘Als alles duister is’ gezongen.
Ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, een vuur dat nooit meer dooft.
In de dienst werd gesproken door Johanna Hazelhoff. Over de Lofzang van Maria.
Maria en Elisabet Kort daarop reisde Maria in grote haast naar het bergland, naar een stad in Juda, waar ze het huis van Zacharias binnenging en Elisabet begroette. Toen Elisabet de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot; ze werd vervuld van de heilige Geest en riep luid: ‘De meest gezegende ben je van alle vrouwen, en gezegend is de vrucht van je schoot! Wie ben ik dat de moeder van mijn Heer naar mij toe komt? Toen ik je groet hoorde, sprong het kind van vreugde op in mijn schoot. Gelukkig is zij die geloofd heeft dat de woorden van de Heer in vervulling zullen gaan.’ Maria zei: ‘Mijn ziel prijst en looft de Heer, mijn hart juicht om God, mijn redder: Hij heeft oog gehad voor mij, zijn minste dienares. Alle geslachten zullen mij voortaan gelukkig prijzen, ja, grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan, heilig is zijn naam. Barmhartig is Hij, van geslacht op geslacht, voor al wie Hem vereert. Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm en drijft uiteen wie zich verheven wanen, heersers stoot Hij van hun troon en wie gering is geeft Hij aanzien. Wie honger heeft overlaadt Hij met gaven, maar rijken stuurt Hij weg met lege handen. Hij trekt zich het lot aan van Israël, zijn dienaar, zoals Hij aan onze voorouders heeft beloofd: Hij herinnert zich zijn barmhartigheid jegens Abraham en zijn nageslacht, tot in eeuwigheid.’ Maria bleef ongeveer drie maanden bij haar, en ging toen terug naar huis.
Johanna heeft veel uitgelegd over de tekst, die werd voorgelezen door een jongedame die de leeftijd had van Maria destijds. Ik kan het onmogelijk hier navertellen. Maar ik hou van de nuchtere manier van nadenken over hoe bijvoorbeeld mensen (en Josef) zouden reageren op de zwangerschap van Maria. Over onder meer het verspreiden van roddels, waar ook wij helaas goed in zijn. Maar Maria had een wijde blik. Zij wist dat wat zij meemaakte groter was dan welke veroordeling dan ook.
Maar het lied ‘Als alles duister is’ bleef de hele dag in mijn hoofd. Daarom sluit ik de dag hiermee af.
Op 13 juli berichtte ik dat ik een mooi gesprek had gehad met Welbions over mijn plan voor hangmatpalen in de stad. Gisteren ben ik gebeld dat het idee niet door kan gaan. Welbions was welwillend, het geld was ook geen probleem. Maar ze hebben met de gemeente Hengelo gesproken en die gaat niet akkoord. Waar mijn eerdere verzoek bij de gemeente werd afgewezen op kosten hebben ze nu andere bezwaren. Alles in de openbare ruimte, dus ook als het op het terrein van Welbions zou staan, valt onder de verantwoordelijkheid van de gemeente. En men is bang dat het te gevaarlijk is. Stel dat er iemand uit de hangmat zou vallen. Ik vind dit zeer spijtig; had graag iets leuks voor de stad willen organiseren.
Gemeente Hengelo vindt het plaatsen van palen voor een hangmat te gevaarlijk.Het idee was leuk, system says no.
“Before you speak ask yourself if what you are going to say is true, is kind, is necessary, is helpful. If the answer is no, maybe what you are about to say should be left unsaid.” – Bernard Meltzer
Al een hele poos valt het mij op dat in Hengelo een groot aantal verlichte bewegwijzering defect is. Dit heb ik een half jaar gelede nal aan de gemeente doorgegeven, maar er is nog geen oplossing. Dus heb ik de afgelopen dagen zelf maar een inventarisatie gemaakt doro de hele stad en heel veel foto’s gemaakt. Ik heb mijn bevindingen doorgegeven aan de Nationale Bewegwijzeringsdienst en aan onze wethouder van verkeerszaken. Ik ben benieuwd of er nu actie komt. Alle foto’s staan op deze kaart.
Ik ben al sinds mijn 18e betrokken bij het werk van de Grote Witte Tent. Eerst een aantal jaren als teamlid en daarna door naar het bestuur. Op dit moment bemens ik het secretariaat en bemoei me met de website. We zoeken ook dit jaar weer teamleden. Die zijn heel hard nodig. Wie brengt hen op ons pad?
We zijn vanuit de kerk gestart met een klein groepje om de schepping in 7 dagen in foto’s vast te leggen. Aan de ene kant heel leerzaam omdat ik nog niet heel erg bedreven ben in het maken van foto’s, op enkele probeersels na. En ook inspirerend om te kijken welk beeld je kunt verzinnen bij het scheppingsverhaal uit Genesis 1. Als deelnemer krijg je de vrije hand in waar je mee komt. Ik heb bij dag 1 gekozen voor een voor mij krachtig beeld van licht. Een licht als baken in de duisternis. Een licht waar je je op mag richten. En de tekst van Huub Oosterhuis paste er voor mij goed bij.
Genesis 1:3-5: God zei: ‘Laat er licht zijn,’ en er was licht. God zag dat het licht goed was, en Hij scheidde het licht van de duisternis; het licht noemde Hij dag, de duisternis noemde Hij nacht. Het werd avond en het werd morgen. De eerste dag.
Persoonlijk blog van Alex. Ik plaats teksten, gedichten, foto’s waar ik iets mee heb. Het is van alles wat. Soms heb ik ineens een gedachte die wellicht nergens op slaat, maar misschien ook wel. Die plaats ik onder het kopje hersenspinsels. En zie of bedenk ik grappige dingen met taal, dan komen die vaak onder woordgrap terug.
